Contos para as emocións

Xan era un cativo de cinco anos que levaba ás costas unha mochila cargadiña de medos dende que era aínda máis cativo. Xan tiña medo ó monstro que se agochaba baixo a súa cama e ó que vivía no seu armario, ó cadelo do seu veciño, ás arañas que de cando en vez se entremeten na súa casa, a aquela boneca de cara fea que a súa irmá ten enriba da cama e a tantísimas cousas máis que se as seguiramos nomeando e puxeramos en ringleira letra tras letra poderiamos dar a volta ó mundo!

Xan sempre durmía ca luz acesa por que así os monstros que vivían na súa habitación non saían dos seu escondites. Pero cando Xan estaba a piques de cumprir os seis anos, a súa nai díxolle que xa ía sendo hora de que os seus medos se foran e que estaba a chegar ó día no que lle apagarían a luz para durmir. Xan ó escoitar a súa nai comezou a chorar, e chorar, e chorar e non deixaba de chorar! Tanto choraba que ata a súa avoa que vivía ben lonxe o escoitou e apresurouse a chamalo para saber cal era o motivo de tal alboroto. Xan sen deixar de chorar contoulle o que tanto o atemorizaba pero a súa avoa, que xa tiña moito vivido e moitos medos superados, deu ca solución!

 Claro que si!!!Xan nunca volveu ter medo porque cando algún dos monstros da súa habitación quería meterlle medo facíalle a burla botando a lingua tan fora como lle era posible. Se se atopaba no portal co can do veciño do quinto, tíñao ben fácil subir polas escaleiras áxil coma un lince. Ah!por certo o da boneca da súa irmá foi o que máis doada solución tivo en canto acabou a conversación ca súa avoa colleu uns rotuladores de cores e mudoulle a cara de tal xeito que a converteu case case nunha modelo de revista!

 E así foi como Xan deu superado todos os seus medos!

TEXTO: Raquel Pais López.

IMÁGENES: Kanija-Kanika, Gustavo Alonso Piñeiro.

Gracias Raquelhina por deixarnos ilustrar este bonito texto.